Na Ninamu, Tikehau zijn we aangekomen in het piepkleine pensionnetje Bounty op Rangiroa. De eigenaar is een ontzettend aardige franse man (hoe is het mogelijk he?) Maar het was er wel stilletjes zonder onze vrienden van Ninamu.

Op de eerste dag zijn gelijk naar een Pearl farm geweest. Hier konden we zien hoe de parels in de oesters werden gezet en werden uitgezet in de zee. Ok, ik kan me nu wel iets beter voorstellen waarom de prijzen van deze dingen zo hoog zijn. Maar mooi zijn ze zeker. Inmiddels mag ik niet meer klagen want Chris heeft me vrijgelaten om te kopen wat ik mooi vind en daar heb ik natuurlijk ook gebruik van gemaakt :) Mocht ook wel want meneer gelooft mij af en toe niet, want: Bij het pension stonden ook fietsen, van die beach cruisers met een terugtrap rem. Deze kon je gebruiken om de motu die 12 km lang was te verkennen. Wij als toeristen maken hier natuurlijk gebruik van. Bij het uitrijden van ons straat zei ik al tegen mijn lieftallige echtgenoot, Ik weet niet of ik het einde van de motu wel haal en weer terug. Het antwoord terug was Ach (in zijn hoofd klonk het als, zeur niet zo mens , trap gewoon door) Onderweg heb ik het nog 1 of 2 aangegeven omdat die fiets steeds iets meer kuren begon te geven, maar het antwoord bleef ach...en de rest kun je wel invullen. We hebben het einde gehaald van de motu, maar helaas waarvoor we kwamen was uitverkocht. (rangiroa honing, tja dat krijg je met zo weinig bijen op een eiland hier). We keerden weer om en natuurlijk valt op dat moment de ketting van de fiets. Chris de fietsenexpert zou het wel eventjes fixen. Hij zette de fiets op de kop waarbij alle kogeltjes uit de trapas vielen en de pedaalas helemaal scheef kwam te zitten. Kortom niet meer te redden. En natuurlijk is de beste man ook nog eigenwijs (want er werd ons gewoon een lift aangeboden) dus gingen we al steppend, voortslepend en wandelend weer 12 km terug zien te komen. Ach ja, we konden er wel om lachen.

Rangiroa staat vooral bekend als het duikeiland. Helaas kunnen wij niet duiken, maar zelfs snorkelt is de onderwaterwereld hier absoluut het mooiste wat we tot nu toe hebben gezien. Het eiland is een atoll en heeft meerdere doorgangen (een pass) van de zee naar de lagune. Vooral de tiputa pass is bekend voor haar prachtige fauna. Sorry lieve ouders, maar er waren zulke coole haaien daar, dat ik het niet kon weerstaan om daar te gaan snorkelen. Naast haaien zwemmen er ook genoeg andere dieren, waaronder dolfijnen. Eindelijk hebben we die ook eens voorbij zien zwemmen :D

Op Rangiroa hebben we wel veel slecht weer gehad. En het was maar afwachten of we ook nog naar de blue lagoon konden gaan. Gelukkig gingen we toch nog op de laatste dag. S'morgens was de lucht grijs en het regende. Maar eenmaal met het bootje op de zee begon het steeds meer op te klaren. Uiteindelijk kwamen we aan met blauwe lucht en een lagune in alle kleuren blauw die maar mogelijk zijn. Supermooi. En ook weer veel haaien (maar dit keer de babytjes) waar je lekker tussen kon zitten. Op de weg terug konden we ook nog even snorkelen tussen de grote haaien (nice!)

Rangiroa was misschien boven water niet zo mooi als alle andere eilanden, maar wow wat mooi wat het onderwater. Op de terugvlucht naar Tahiti zagen we onze amerikaanse vrienden weer. Zij hadden ook besloten om met ons mee te gaan met de ferry naar Moorea. Ok ik heb wel eens op de boot naar terschelling gezeten, maar deze boot was wel ff nog iets groter geloof ik. En wat een machtig mooi uiticht was Moorea voor ons. Op Moorea hebben we een autootje en een villa gehuurd. Bij aankomst bij de villa zeiden Chris en ik niks meer. Met open mond hebben we staan te kijken naar het coolste huisje wat we op deze hele reis hebben gehad en vooral het allermooiste uitzicht. We waren eigenlijk al een beetje vergeten hoe mooi dit huisje ook alweer was. Maar gelukkig hebben we echt het beste voor het laatst bewaard. Onze woonkamer heeft geen muren, maar een zwembad die naar buiten gaat en uitkijkt op Tahiti. De foto's volgen nog maar geloof me in werkelijkheid is het nog zoveel mooier. Aww wat gaat dit pijn doen om straks achter te moeten laten om jullie straks weer terug te zien, al kijken we ook daar wel een klein beetje weer naar uit. Eerst alleen nog even een paar daagjes hier genieten.