Aloha

inmiddels zijn we al redelijk gewend aan het zonnige weer en het tempo van de mensen hier. We zitten op het derde eiland en volgens mij is dit de favoriet van ons allemaal. Het is er prachtig en alles is hier groen. Het wordt ook niet voor niks the garden island genoemd.

Ons huisje hier hebben we als enige geheim gehouden voor ons nieuwsgierige aagje Anne. Maar die was wel verrast toen ze het huis zag. Het huis staat in een villa wijk op een golfbaan. Vreemde mensen toch die amerikanen. Maar echt iets voor jou Bart! Het huis zelf is echt megagroot. Iedereen heeft hier een eigen badkamer en slaapkamer. Al moet ik erbij vertellen dat het wel een beetje kitch is hahaha. Een paarse of groene badkamer, tja... daar moet je van houden. En onze masterbedroom is net een balzaal.

Hier op Kaua'i hadden we natuurlijk ook weer een vol reisschema ontvangen van deze reisleider. Al viel het achteraf nog best mee :) Allereerst zijn we gaan ziplinen. Voor de mensen die dat niet kennen, Je zoeft aan een kabeltje tussen de groene valleien. Bij 1 lijn werd ons verteld dat het heel erg belangrijk was dat je daarbij vaart moest maken, dat kon door je benen op te trekken (cannonball style). Anders zou je de overkant niet halen. Jorieke was ons de hele tijd aan het opjutten, toe dan toe dan das leuk als je daar komt te hangen. Helaas voor haar haalden we allemaal de overkant. Toen moest de grote amerikaan nog, maar ook die haalde gewoon de overkant. Bij de volgende lijn werd ook verteld dat je cannonball style moest gebruiken. Chris Anne en Ik waren al aan de overkant, toen we Jorieke zagen aankomen. Ze had weer eens niet opgelet wat cannonball style betekende en ging lekker relaxed aan het touw. Deze oversteek was meer dan 300 meter lang en je zweefde ook ongeveer zo hoog boven de grond. Jorieke komt vrolijk zwaaiend aan bij de laatste paar meters waarna ze stil komt te hangen en vervolgens terugglijd naar het midden van de touw. De medewerkers van de zipline zie je enorm verbaasd kijken, want het was echt nog nooit iemand gelukt om op deze lijn niet de overkant te halen. Gelukkig werd Jo gered door een medewerker die haar benen om Jo heen sloeg en zichzelf via het touw terugtrok naar het eindpunt. Chris en Anne hielpen haar door haar terug te trekken. Het was wel weer een avontuurtje :) We hebben daarna maar lekker gerelaxed aan het strand.

De volgende ochtend moesten we er weer vroeg uit. We reden terug naar het vliegveld, waar we in helicopters over het eiland gingen vliegen. De lucht zag er nogal bewolkt uit, dus hmm zouden we wel wat zien? Mij leek het wel leuk om deze helicoptertour net ff iets spannender te maken. De meeste helicopters konden 6 personen in. 2 voor en 4 achterin. achterin had je maar een klein raampje waar je met zn allen doorheen moest kijken. Nu was er ook 1 tour die het net iets anders deed. In deze helicopter konden 4 mensen. 2 voor en 2 achter en iedereen had goed zicht, want er zaten geen deuren in. Wow dat was echt wel spannend, want je had het gevoel dat je er zo uit kon waaien. Onze haren waren na het uur vliegen wel helemaal in de war maar de uitzichten waren echt praaaachtig!!! S’middags hebben we een deel van de Hanalei trail gewandeld. Jo voelde zich nog niet helemaal fit en is op het strandje achtergebleven. We wilden of 2 mijl wandelen naar Hanakapi’ai beach of 4 mijl naar de Hanakapi’ai waterval. Het begin van de route was flink bergopwaarts maar er waren erg mooie uitzichten op de Na pali kustlijn. Zo’n 10 minuten voordat we bij het strand aankwamen begon het te regenen, best lekker op zo’n warme dag. We kwamen bij de laatste hindernis van de trail voor het strand aan, een beekje die moest oversteken. Chris Anne en Hanne gingen netjes over de stenen heen. Ik heb maar mijn schoenen uitgedaan want in de regen was is zeker uitgegleden. Inmiddels kwam de regen met bakken uit de hemel en de wolken waren best donker. Chris en ik wilden in elk geval nog even het strandje bekijken. Het zal ongetwijfeld normaal mooi zijn geweest maar nu met de donkere wolken zag het er nogal dreigend uit. Anne en Hanne waren al terug gegaan over het beekje. Toen Chris en ik eraan kwamen was het water al een heel stuk gestegen en was het beekje verandert in een rivier. Chris ging nog netjes over de stenen, ik heb de moeite niet meer gedaan en ben vlug met schoenen en al door het water gegaan. Op de weg terug moesten we nog een ander watervalletje oversteken. Hier kolkte het water als modderstroom voorbij. Op een gekneusde vinger van Hanne na is gelukkig voor ons de terugweg verder goed verlopen. Eenmaal terug op het strand waar Jorieke zich al zorgen om ons maakte, vroegen 2 strandwachters of we nog mensen bij de oversteek hadden achtergelaten. Wij waren echter de laatsten die op dat moment daar waren. Schijnbaar zijn daarna nog een aantal mensen teruggekomen van de waterval en konden de rivier niet meer oversteken. Zij moesten worden gered door de kustwacht.

De volgende ochtend ging alweer vroeg de wekker, of eigenlijk ging de telefoon. Het was nog donker en ik nam met een duffe kop op. Het was een soort van bandje dat werd afgespeeld en van wat ik op dat moment ervan begreep was dat dit telefoontje een nationaal weeralarm was. Schijnbaar regende het zo hard dat sommige delen van het eiland overstroomden en sommige wegen niet veilig waren. Dus om 4 uur ’s nachts gingen Chris en ik naar het weerbericht kijken. Gelukkig bleek het voor ons mee te vallen. De noordzijde van het eiland bleek de overstromingen te hebben, die we zelf de dag ervoor ook al een klein beetje hadden meegemaakt. Schijnbaar was het nu alleen nog veel erger en waren bruggen zelfs overstroomt. Zelf gingen we die dag met een bootje de zee op langs de Na pali kustlijn. Hmm noodweeer voorspelde niet veel goeds. Gelukkig bleek in de haven juist het tegenovergestelde. De zee was kalm en aan de oostzijde van het eiland waren de wolken weggetrokken. Vanuit onze snelle raft zagen we tientallen misschien wel honderden spinner dolfijnen, 2 Hawaiiaanse Monk seals en meerde grote groene zeeschildpadden. Daarnaast natuurlijk de mooie kustlijn met de hoge kliffen en zeegrotten van Na pali coast.

En daar zijn we dan nu eindelijk aangekomen. Oahu, het eiland waar we over een paar dagen gaan trouwen. Het eiland is wel weer even wennen na al die andere eilanden, want hier barst het van de mensen en de auto’s.

Maar ons huis is in elk geval precies als op de plaatjes. Echt net een huisje uit een sprookje. Wij hebben er helemaal zin in, nu maar hopen dat ook echt alles goedkomt qua planning.

hahaha zie nu pas hoe lang dit verhaal is geworden, maar dat komt ook echt wel omdat dit ons favoriete eiland tot nu toe was. Ik word er gewoon helemaal enthousiast van!